Mijn studietijd in Amsterdam is alweer even geleden. Ook toen waren er studentenverenigingen waarvan je lid kon of mocht worden. Uiteraard waren er ontgroeningen. En wellicht nog heftiger dan tegenwoordig. Maar dat kwam niet in het nieuws. Sociale media noch mobieltjes waarmee je alles kunt filmen, waren nog niet uitgevonden.

Zelf ben ik geen lid geworden van zo’n vereniging. Maar een biertje drinken in de sociëteit kon altijd. Helaas had ik daarvoor weinig geld. Ik leefde van een studiebeurs, die eens per kwartaal werd overgemaakt. Dan was het feest en bezatte ik me in de sociëteit, om de eerste ochtendtrein weer naar mijn woonplaats te nemen. De rest van dat kwartaal kon ik me zo’n uitspatting niet veroorloven.

En het was op één van die memorabele kroegdagen dat er rake klappen vielen. De rijkeluis corpsleden , in blauwe blazer, stropdas en grijze broek met omslag waren dagelijks in de kroeg te vinden en gingen met elkaar op de vuist. “Alcohol in de man, geest in de kan”.  Een paar voortanden volgen over de aftandse houten vloer met zaagsel. Waarom? Geen idee. Te hoog testeron gehalte, vermoed ik. De volgende ochtend liep het heerschap met een beugelbek en flink wat blauwe plekken weer vrolijk rond in zijn blauwe blazer. Paste qua kleur prima bij elkaar.

Dezelfde heren speelden in die tijd tevens al golf en troefden elkaar af met hun handicap. Daar werden ook rake klappen gegeven met de houten golfclubs. Niet dat ze van hout zijn, hoor! Welnee, zo worden ze nou eenmaal genoemd. Net zo vreemd als de uitdrukking “fore”,  dan moet je niet naar voren kijken, maar juist achterom vanwege een naderende golfbal. Een sport kun je dat golfen natuurlijk niet noemen. Voor die heren met hun dikke buiken was het vanzelfsprekend een hele uitdaging om 18 holes te lopen, na al die kroeguren. Nee, het wordt pas een sport als we er een soort biathlon van maken. Een golfparcours lopen op snelheid. Fysieke inspanning gecombineerd met concentratie. Voor die echte biathlon sporters heb ik pas echt respect op hun langlaufski’s en met hun geweer.

Ik heb niet zoveel met die boys die rake klappen uitdelen. Neem nou Camiel Eurlings. De mooiste en betaalde vrijwilligersbaan van de wereld bij het IOC, die zich permitteert om zijn vriendin in elkaar te slaan. Vervolgens een persbericht doet uitgaan dat het een “eenvoudige mishandeling” betrof. De kroonprins van het CDA die met betraande ogen salueert “at your service” naar Maxim Verhagen en zichzelf een mooi baantje bezorgde bij de KLM (vertrokken wegens mismanagement), denkt wellicht dat  ie boven de wet staat. Deze wonderboy is “back to earth”, net zoals die golfbal. Hij dacht even alleen naar voren te kunnen kijken, maar de echte topsporters dwongen hem om toch nog even om achterom te kijken en de consequenties te aanvaarden. Zelf had ie niet de moed om op te stappen. Een terechte rake klap tussen de ogen, toch!! Je zult maar op de OS een medaille om je nek gehangen krijgen door zo’n loser. Gelukkig kan ie bij paps en mams in Valkenburg gezellig op de bank met het bordje op schoot naar de OS kijken. Eigenlijk een zielige man.

De échte wonderboys and – girls zijn natuurlijk onze deelnemers aan de Olympische winterspelen. Die (shorttrack-) schaatsers delen pas écht rake klappen uit. Rake klappen. Maar dan op sportief gebied. Wat een sensatie. Wat een sporters. Ongelooflijk, wat een respect heb ik voor die sporters. De ene na de andere medaille wordt omgehangen. Deze sporters hebben jarenlang keihard moeten werken om zover te komen en om hun conditie te behouden, in plaats van via het Haagse pluche mooie baantjes in de schoot geworpen te krijgen. “Geen woorden, maar daden”, een zeer toepasselijke uitdrukking die me na aan ’t hart ligt, hoewel ik geen echte fan van Feyenoord ben.

En dat alles mede dankzij de ontwikkeling van de klapschaats. We zouden het bijna vergeten dat deze uitvinding borg stond voor een ware regen van wereldrecords in Nagano in 1998. Gewoon omdat je met deze schaats langer in contact kon blijven met het ijs en niet de remming had van het zogenaamde “punteren” bij de conventionele schaats. De strekking van de kuitspier werd als het ware vergroot. Dus met de klapschaats deel je inderdaad rake klappen uit.

Het was zo’n fenomeen dat er allerlei artikelen op de markt kwamen, zoals de ouderwetse schaatsmuts. We noemden het een “klapmuts”. De puntjes aan weerszijden kunnen namelijk omhoog geklapt worden. Ik was op een internationale conferentie in St. Maarten en hadden voor alle deelnemers zo’n klapmuts meegenomen. Het is een écht collectors item geworden voor het internationale gezelschap dat nog nooit van de klapschaats had gehoord..

Ook bij het steppen kunnen nog veel leren van deze klapschaats-techniek. Een prachtige en soepele cadans, gecombineerd met  een zolang mogelijk contact met de wegdek. Dat levert snelheid op. Dan deel je rake klappen uit. Zou er nog eens een functionele “klapschoen” worden ontwikkeld, zodat je langer in contact kunt blijven met de weg? En de stepsport  gekwalificeerd wordt als een Olympische sport!!Zowel bij de winterspelen met het sleesteppen als met de klassieke step bij de zomerspelen. En dan maar hopen dat de medailles niet worden omgehangen door zo’n onsportieve plucheplakker die zijn handjes niet kan thuishouden,maar door onze eigen Erica die het geheel complementeert met een enorme klapzoen. Een meesterlijk klapstuk!  “Da’s pas echt mooi, man!!”.

Henk Roelofs, Stepclub Amersfoort