Mijn moeder komt van een boerderij. Eigenlijk moet ik zeggen een tuinderij. Kleinschalig. Stuk land voor tuinbouwproducten, wat vee, varkens, kippen en een boomgaard. Nog beter bekend als een gemengd bedrijf. Het was een oer katholiek gezin en de zonen zaten allemaal op het kerkkoor. En als het onweerde dan ging mijn opa met wijwater, eigenlijk Lourdeswater meegenomen op hun regelmatige kerktrip naar Lourdes, de hooizolder besprenkelen om God zijn zegening te vragen opdat de bliksem niet zou inslaan.

Regelmatig kwam meneer pastoor langs om zich te laten verwennen met allerlei producten van het land of van de jaarlijkse slacht van een varken. Tevens een goede borrel. Dan informeerde hij naar de stand van zaken en vroeg vooral aan de jongste van het gezin van 11 hoe oud ie al was. Jantje zei beleefd “ 4 jaar, meneer pastoor “ en mijn oma stond met het schaamrood op de kaken. Wat zou ie wel niet denken? Nu was mijn moeder de oudste en het lot wilde dat mijn moeder zwanger was van mijn oudste zus, terwijl mijn oma op haar 45ste moest bekennen eveneens in verwachting te zijn.

Het leven op de boerderij was zwaar en hetgeen niet voor eigen consumptie werd gebruikt ging naar de veiling. Aardbeien, bonen, peultjes, fruit, aardappelen, prei, boerenkool, etc. Jaarlijks brachten we onze vakantie door op de boerderij en fietsten we vanuit Amersfoort met het hele gezin ruim 65km naar de boerderij. En dan moesten we uiteraard ook helpen. Urenlang bonen of aardbeien sorteren op de deel. Het was er gezellig. Er werd volop gezongen van kerklied tot smartlap. Van Ave Maria tot Tulpen uit Amsterdam. Zo vloog de tijd. Dan werden de gevulde veilingkisten naar de veiling gebracht met een netjes ingevulde veilingbrief. Het vervoer was meestal met pony en wagen, maar soms was de oogst dermate schraal, dat mijn oom die 3 of 4 veilingkisten op het voorrek van zijn transportfiets laadde en ze naar de veiling bracht. Altijd ging ik mee, we zetten de kisten netjes met veilingbrief op het laadperron, scharrelden nog wat rond, terwijl we de keurmeester met arendsogen nauwgezet in de gaten hielden. Als die eenmaal onze levering had gekeurd, liepen we er nonchalant naar toe en keken welke kwaliteit we hadden gekregen. Export!!!! Dat gaat de hoogste prijs opleveren en uitgelaten reden we terug naar de boerderij waar het goede nieuws met veel enthousiasme werd ontvangen. Feest! Vandaag extra ballen in de soep.

Die transportfietsen zijn tegenwoordig weer helemaal in. Vooral bij de schoolgaande schooljeugd. Tas voor in de bak en fietsen maar. Hordes, in lange colonnes zie je ze bij ons in de omgeving, waar de bible belt begint. Velen op weg naar de speciale gereformeerde school. Heel veel jongelui, want in dit milieu zijn grote gezinnen anno 2017 nog steeds normaal. Twee aan twee naast en achter elkaar. Dat is zo en dat blijft zo, ongeacht de breedte van het fietspad. Soms met z’n drieën naast elkaar, zonder te wijken. Ze worden in de volksmond ook wel de “spatlappen” genoemd, wat ze hebben zowel voor als achter een spatlap, anders kom je bij regenachtig weer onder de modder te zitten. Bakvissen, gekleed in minirokjes met een legging eronder, want een broek mag niet. Samen met de jongens met enig pluis op de bovenlip, die graag hun ogen de kost geven, want die hebben ze tenslotte niet voor niks gekregen.

Je moet ze niet tegenkomen, want ze wijken voor niets en niemand met hun brede transportfietsen. Geen millimeter. En mocht je er iets over durven te zeggen of stoïcijns jouw deel van het fietspad opeisen, dan kun je een scheldkanonnade verwachten, waarvan de dominee subiet een hartaanval zou krijgen. Nee, dat is geen pretje als je gezellig aan het steppen bent. Ook andere weggebruikers staan doodangsten uit, vooral onze ouderen op hun e-bike. Maar wees gerust. ’s Zondags gaan ze weer netjes met hoedje op en lange rok aan naar de kerk samen met paps en mams. Alles is dan weer vergeten en vergeven. Dan zingen de “spatlappen” een ander toontje en zeker een toontje lager.

Het is een grote ergernis voor menig weggebruiker. Maar gelukkig steken we er ook iets van op. Spatlappen voor en achter op je step is ook uitermate functioneel. Voor jezelf en je medestepper. En als je tijdens het steppen, met of zonder de gevreesde óf functionele spatlappen, gewoon gezellig de wereldberoemde “smartlap” zingt “Singin’ in the Rain” , dan is alle ergernis weer snel vergeten. En wellicht ook vergeven.

Henk Roelofs
Stepclub Amersfoort