Gelukkig leven we tegenwoordig in een maatschappij waarbij de informatie- en zorgplicht hoog in het vaandel staat.

Heel lang geleden was dat al zo. Stammen informeerden elkaar door op de tamtam te roffelen of rooksignalen te laten opstijgen. Zo werden andere stammen in naast gelegen stuk van het oerwoud geïnformeerd over een naderend onheil of een vreugdevolle / droevige mededeling. Men informeerde elkaar niet alleen, er was ook sprake van een zorgplicht. De jongere generatie zorgt voor de ouderen. Zowel binnen familieverband, als binnen de sociale omgeving.
Gelukkig zijn via de postduif, de telegrafie, etc de informatiemogelijkheden talrijk geworden.
Een stadsomroeper hebben we niet meer nodig. We hebben de krant, internet, radio, tv, etc.
Tot op de minuut worden we op de hoogte gehouden van alle gebeurtenissen. En tegenwoordig geven Twitter, Facebook en Whatsapp ook nog eens een kijkje in veel privélevens.
Informatie is dus een belangrijk onderdeel van ons leven. Laten weten wat je bezighoudt, wat je aan het doen bent, waar je bent, wat er is gebeurd, etc. En alle informatieoverdracht in een split-second.

Bellen is in onze huidige bestaan al voor een groot deel op de tweede plaats gekomen. Eerst appen, twitteren, internetten, alvorens het échte gesprek met elkaar aan te gaan.
Gelukkig blijft bellen een belangrijke informatiebron. Je begrijpt elkaar beter, want je krijgt de intonatie er gratis bij. Bellen is misschien wel belangrijker dan men soms denkt.

Ook op de step. Nog steeds ontbreekt deze “informatiebron” bij veel steppers. Tja, want dat scheelt toch wel gemiddeld een microseconde op een redelijk tochtje. Of het staat niet stoer genoeg op je mooie step met 2 grote wielen. Maar onze medeweggebruikers informeren dat je er aankomt en wilt passeren is toch wel degelijk belangrijk. Dan hoef je niet agressief te schreeuwen dat je wilt passeren of minder moet slingeren, zoals onlangs een agressieve stepper tijdens een goed georganiseerde steptocht deed. Want ja, die zijn er ook. Wangedrag. Remi’s. Ze denken vooral dat ze alleen op de wereld zijn. Dan moeten ze ook vooral solo gaan steppen en niet meedoen aan een recreatieve steptocht. Ze doen me denken aan het liedje van Herman van Veen: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, ik heb ongelooflijke haast”. Als je niet oppast gaan ze steeds meer lijken op wielrenners met hun 28 inch wielen en dito gedrag. Dus gewoon bellen in plaats van “aso-schreeuwen”. Het voorkomt irritatie, ongelukken en/of hachelijke situaties.

Ongelukken zijn van alle dag. Eén moment van onachtzaamheid en je kunt behoorlijk in de problemen komen. En dat kan heel vervelend uitpakken. Weken van herstel zijn soms noodzakelijk. Niet alleen ongelukken, maar ook spontaan fysieke problemen kunnen aanleiding zijn voor ernstige situaties.

Je zult maar bijvoorbeeld ernstig vallen of het aan je hart krijgen. Dan ben je toch behoorlijk van de kaart. Maar vaak roept het betreffende slachtoffer bij een valpartij : “Niks aan de hand Je hoeft niet te bellen”. Gewoon opstaan, zo nodig stuurtje rechtzetten, niet lullen, flink zijn en weer verder steppen. We zijn tenslotte toch stoer. Of niet soms. Maar of je helemaal “bij de tijd bent” op dat moment is maar de vraag.

Dus tóch maar gewoon 112 bellen. Beter eenmaal teveel, dan één keer te weinig.

Gelukkig is er altijd wel een mede-stepper die de ernst van de situatie goed weet in te schatten en de verantwoordelijkheid neemt om te bellen.
En bovendien heb je daar in onze huidige tijd geen tamtam of rooksignalen meer voor nodig.

Dus in alle gevallen: Gewoon bellen!!

Henk Roelofs
Stepclub Amersfoort